Overweging van de predikant uit Wegwijs:
Loopt een gelovige minder kans op een burn-out dan een ongelovige? In verschillende commentaren op een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau over geloof in Nederland werd dat op zijn minst gesuggereerd.
Zelfs als je mensen die zich spiritueel noemen meetelt, is minder dan de helft van Nederland gelovig, zo werd geconstateerd. En als je niet gelovig bent, krijg je ook niet meer een kader aangereikt om de wereld te begrijpen. Je moet dan zelf de zin van het leven maar uitzoeken, of als je niet geïnteresseerd bent in de zin van het leven dan in elk geval de zin in je leven. Dit kan zorgen voor een grotere mentale belasting, schrijft het SCP. Gelovigen hebben het maar makkelijk.
Is dit eigenlijk wel zo? Is het zo dat ongelovigen bij wijze van spreken zelf hun maaltijd moeten samenstellen, kopen en koken, terwijl gelovigen wekelijks in de kerk een kant-en-klaar maaltijd krijgen – of misschien wordt ‘ie zelfs wel thuisbezorgd met de Wegwijs?
Misschien zou het een manier zijn om geloof aan te prijzen en in de markt te zetten, maar ik denk niet dat het klopt. Het leven wordt niet makkelijker van geloven. Ik zou hopen dat het beter, mooier, echter, dieper en nog veel meer kan worden, maar niet makkelijker.
Wanneer je voor een keuze staat, krijg je in de kerk meestal niet een kant-en-klaar antwoord. Er komt eerder nog een vraag bij. Naast de vragen wat het nuttigst, effectiefst, leukst, best of aardigst is, is er ook nog de vraag wat God van ons wil in die situatie.
In de kerk herinneren we elkaar eraan dat er iets op het spel staat in het leven; dat het uitmaakt wat je doet en zegt en denkt. Doordat er een God is, gaat het ergens om. We kunnen proberen het leuker te maken, maar niet makkelijker.
ds. Hermen Kroesbergen
