Overdenking van onze predikant (uit Wegwijs juli-augustus 2022):
Er was eens een dorp waar men elke dag een half uur voor zonsopkomst een uitgebreide ceremonie hield. Het hele dorp deed mee. Dit ritueel was nodig om de zon te laten opkomen, zo werd gezegd.
Hoe meer kinderen naar school gingen, hoe minder mensen dat nog echt geloofden. Toch was voor velen in het dorp dit ritueel nog erg belangrijk.
Dit is onze traditie, zeiden sommigen; het zorgt voor samenhang in het dorp, zeiden anderen. Er waren mensen die stug volhielden dat het ritueel nodig was om de zon op te laten gaan, wat ze er op school ook van mochten zeggen. Voor anderen werd de ceremonie een symbool om na te denken over licht en donker in hun leven.
Toch deden er minder en minder mensen mee met het ritueel. Jongere generaties vonden het hypocriet om een ritueel voor zonsopgang te doen terwijl ze daar helemaal niet in geloofden.
Hun ouders en grootouders vonden het verloren gaan van de traditie erg jammer, maar toch begrepen ze het ook wel. Zij zelf wisten immers ook wel van het zonnestelsel en dat de ceremonie eigenlijk niet echt iets doet.
Totdat op een dag er iemand in een tijdmachine stapte. Zij wilde wel eens zien hoe dat dan was geweest bij hun voorouders: dachten die nu echt dat de zon niet op zou komen als zij dat ritueel niet deden?! Ze waren toch niet dom?! En ze deden de ceremonie altijd al keurig een half uur voor zonsopkomst, dan moesten ze toch iets weten van het zonnestelsel en dat de zon sowieso wel op zou komen?
Het leven in oude tijden bleek heel anders te zijn en toch ook weer niet. Natuurlijk is dat ritueel nodig om de zon op te laten komen, vertelde men haar, en natuurlijk komt de zon ook heus wel op als de ceremonie een keer niet kan doorgaan. Wat daar raar of hypocriet aan was, begrepen ze niet zo goed: het is mooi als wij mogen helpen en anders doet God het alleen.
Hermen Kroesbergen
